Vanaf vandaag 24 uur/dag samen!

Voordat we van deze dag verslag doen, wil eerst Merte wat tegen haar klas, de PomPom-groep, zeggen. Wij moesten van haar het volgende opschrijven:
“Voor jullie is het niet leuk dat ik hier ben, maar voor mij wel. Want ik ben nu bij mijn broertje Sebastian. Ik vind jullie allemaal heel lief en jullie krijgen allemaal een kusje van mij. Juf krijgt van mijn een knuffel! Ik heb wel weer zin om naar school te gaan, maar ik vind het hier ook heel leuk.”

En dan over vandaag, maandag 16 april 2012. Het was in een paar woorden een geweldige, bijzondere en ook wat verbazingwekkende dag. Laten we bij het begin beginnen.
Vandaag werden we om 10.00 uur bij het kindertehuis verwacht. We wisten al wat we daar gingen doen, namelijk het tekenen van enkele officiële documenten.
Na het prettige en ontspannen officiële gedeelte, was het tijd om Sebastian bij zijn professionele moeder op te halen. Huplakee, daar gingen we dan met de tolk, de psycholoog en wij met z’n drietjes de auto in. Op naar Sebastian en tegelijk het afscheid tussen Sebastian en zijn professionele moeder. Want vanaf vandaag tot aan sowieso de rechtszitting blijft Sebastian continue bij ons!
Maar het afscheid zou niet alleen met zijn professionele moeder zijn, maar ook met haar twee jonge dochters en het jongetje waar Sebastian al vanaf zijn geboorte mee samen heeft geleefd. Dit jongetje is 4 maanden ouder dan Sebastian en samen hebben ze het erg leuk. We beseffen heel goed dat deze adoptie niet alleen voor Sebastian een hele verandering is, maar ook voor zijn vriendje, die Sebastian ineens nooit meer ziet. Zonder te begrijpen waarom niet….;-(
We werden heel welkom ontvangen. Sebastian stapte direct op ons af en had eerst geen zin meer om weer naar binnen te gaan. Was hij bang dat we hem dan wéér achter zouden laten? Maar de ‘geef-hem-iets-te-eten-truc’ van de professionele moeder hielp hem letterlijk en figuurlijk over de drempel.

We zijn best een lange tijd binnen geweest om samen wat te drinken, wat spulletjes van Sebastian in ontvangst te nemen (Voor nu en later hele waardevolle spullen. Zo hebben we heel veel foto’s van Sebastian gekregen, vrijwel vanaf zijn geboorte!), nog wat foto’s te maken, enzovoort. En toen was het echt tijd om afscheid van elkaar te nemen.
Toen we bij de deur van ons appartement aankwamen, merkten we middels een blij ‘dadada’ dat Sebastian wist waar hij was. Hier waren we blij mee. Huplakee, de jas ging uit en Sebastian liep alweer rond. Tussen de middag hebben we samen brood gegeten en heeft Aafke hem naar bed gedaan. Dit ging gelukkig goed; na slechts een paar protestgeluiden viel hij in slaap. Wauw, we vinden het echt bewonderenswaardig voor zo’n klein jochie dat hij alles zo goed oppakt. Het is me nog al wat, wat er in zo’n jong leventje allemaal gebeurt.
Om 15.00 uur was Sebastian wakker. Na een banaan snel naar binnen te hebben gewerkt (want dooreten dat kan hij!) en wat slokjes melk, zijn we met z’n vieren boodschappen wezen doen. En toen was het tijd om te koken en Sebastian in bad te doen. Na eerst even afwachtend en terughoudend in bad rond te hebben gekeken, kwam zijn glimlach al heel snel weer terug. En wat voor een glimlach; om verliefd op te worden:) Merte hielp ook weer goed mee, net als zij al deze dagen al doet! Merte heeft door dat wanneer ze niet continue te veel op de huid van Sebastian zit, het contact met hem heel erg leuk en soepel verloopt. Na een kleine wenperiode bij Merte, is ze inmiddels weer helemaal zichzelf en doet ze tussendoor ook gewoon haar eigen dingetjes.

En toen was het dinertime. We waren benieuwd hoe dit zou gaan. Nou werkelijk waar; in alles merken we dat Sebastian heel netjes en (volgens ons) goed is opgevoed. Zo ook tav het eten. Hij kan al heel goed zelf eten en gebruikt daarvoor alleen zijn vork en niet zijn andere hand. Oftewel; hij speelt niet met zijn eten. Zelfs zijn slabbetje blijft bijna helemaal schoon! Hoezo past Sebastian bij ons, haha. Jullie kunnen je, ons kennende, vast voorstellen dat Sebastian qua schoonheid en netheid een man naar ons hart is;-)

Na het eten (ongelooflijk, wat kan hij eten: twee borden met aardappeltjes, boontjes en vlees en daarna nog een toetje!), heeft Sebastian nog heerlijk even in zijn eentje gespeeld. Oja, en hij heeft zelfs al op een potje gepoept en geplast (hij schijnt een heel snelle spijsvertering te hebben!)….
En toen was het tijd om zijn tandjes te poetsen en naar bed te gaan. Voor het eerst ’s avonds bij ons. “Zal hij snel gaan slapen of niet?’ vroegen wij ons af. Gezien het hele ontspannen verloop van de dag, hadden we hier eigenlijk best een goed gevoel over. En jawel hoor; ons goede gevoel is waarheid geworden! Aafke heeft eerst ‘Ik ga slapen ik ben moe’ met hem gezongen en is vervolgens na circa 1 minuut rustig de kamer uitgelopen. Na slechts circa 4 protestkreetjes, sliep Sebastian binnen 3-5 minuten. Ongelooflijk, wat een kanjer!! Berto heeft net nog even gekeken en de conclusie hiervan is dat hij als een roos slaapt…. Hoe zal de nacht gaan??? En hoe laat wekt hij ons morgenochtend???? Ach, we shall see;-)

Als jullie zo bovenstaande lezen, kunnen jullie je misschien wel voorstellen dat we e.e.a. toch best heel verbazingwekkend vinden: ongelooflijk hoe goed het allemaal gaat. Zo vertrouwd al allemaal. We denken dat de professionele zorg welke Sebastian zijn hele leven al heeft gehad en de grote, professionele zorgvuldigheid van deze hele adoptieprocedure hiertoe ook een hele belangrijke bijdrage heeft geleverd. We zijn met dit alles heel blij en er erg dankbaar voor!