(Half) Dagje Kosice

Even als voorafje: omdat de hele dag het internet bij het hotel er uit lag, waren we helaas niet in de gelegenheid eerder dit verslag en de foto's op het web te plaatsen....

En dan hierbij alsnog de terugblik op gisteren (oftewel, woensdag 18 april)

Ook vannacht heeft ons kereltje de hele nacht doorgeslapen. Het is Merte die ons elke ochtend wekt. Merte ligt naast mama op een matras en mama is dan ook de gelukkige die elke morgen rond 6.45 a 7.00 uur een zacht vingertje op haar wang voelt tikken: “Mama, mag ik er al uit om te gaan spelen?”
Elke keer opnieuw probeert Aafke Merte weer zover te krijgen dat ze zich toch nog een keer omdraait, maar helaas tot nu toe zonder succes. Althans, dan is het slechts voor max. 10 minuten. Over een x-aantal jaren zal dit wel eens anders kunnen zijn. Dan moet ze wellicht door ons juist uít bed getrommeld worden;-)
Hoe dan ook. Zodra Merte het bed uit is, gaat ze even bij de deur van Sebastian luisteren of ze hem al kan horen. Elke keer hoopt ze natuurlijk van wel, maar helaas moet ze tot nu echt nog even op hem wachten. Vanmorgen om 7.30 hoorde ze hem dan echt; “joepie, hij mag er uit!”
Zo gezegd, zo gedaan. En ja hoor, eerst weer op het potje. Na even wachten kwam er uiteindelijk een plas en was het tijd om aan te kleden en samen te ontbijten.
Na het ontbijt zijn we de auto ingestapt om naar Kosice te gaan. Aan het begin leek het er op dat het Sebastian helemaal niet meer uitmaakte dat hij in de auto zat. Maar na ongeveer 15 minuten vond hij het wel welletjes geweest en begon hij meerdere ontevreden geluidjes te maken die tegen de grens van het huilen aan zaten. We keken elkaar niet veelbelovend aan: “Hoe zal het straks gaan als hij twee dagen in de auto moet zitten (lees 1400 a 1500 km)???” Tot nu toe zijn we hierover nog niet helemaal gerustgesteld… Maar we houden de moed er in hoor, het is tenslotte nog niet zover.
We hebben hier nog tijd om wat met hem te oefenen door er met de auto wat meer en langer op uit te trekken.
Merte daarentegen heeft zich in de auto opperbest vermaakt met de papieren aankleedprinsesjes. Het auto-tabletje lijkt deze hele reis (dus ook de lange heenreis van Nederland naar Slowakije) inderdaad goed aan te slaan, want in tegenstelling tot hele andere ervaringen die ze met autorijden heeft, is tot nu toe alles nog bij haar binnengebleven. Gelukkig!

Aangekomen bij het overdekte winkelcentrum van Kosice, hebben we Sebastian eerst maar eens een eindje zelf laten lopen. Even zijn beentjes strekken en energie opdoen. We zagen dat dit hem goed deed. Binnengekomen ontdekten we al snel een leuk en vrij groot speeltoestel met pal daarnaast een soort ‘open’ restaurantje. Gelijk waren wij er samen uit: Berto zou daar wat gaan drinken terwijl de kinderen heerlijk zouden kunnen spelen en Aafke zou wat gaan rondhangen in de kledingwinkels. Deal! Iedereen heeft zich vermaakt:)

Na vervolgens verder met elkaar nog wat rondgehangen en gelopen te hebben en een broodje te hebben gegeten (ja ja, we hadden er ‘zelfs’ al ’s morgens aan gedacht om zelf brood voor Sebastian mee te nemen, incl. zijn eigen bordje;-)) zijn we uiteindelijk om 14.00 uur weer naar huis gereden. Sebastian sliep gelijk in de auto. Dat kon ook bijna niet anders…..
Toen we weer in ons appartement waren, heeft Aafke gelijk de laptop gepakt en is naar het hotel gegaan om weer een verslag met foto’s op het web te plaatsen.
Op Mertes verzoek hebben de kids tegen het eind van de middag heerlijk samen in bad gezeten. Vervolgens eten gekookt, opgegeten en Sebastian op het potje voor zijn grote hoop…..
Dit keer werd hij hier minder vrolijk van… We leerden zo ook een andere kant van hem kennen; echt verdriet, dan weer wat protestklanken, dan weer verdriet, dan weer lachen en…….uiteindelijk toch het gewenste resultaat;-) Daarna bleef hij een beetje hangerig en qua lachen/huilen wat wispelturig. Het leek ons het beste om hem naar bed te doen, want volgens ons was hij gewoon verschrikkelijk moe. En deze gedachte klopte wellicht, want met 2 minuten sliep hij!

Merte mocht ondertussen nog even een filmpje afkijken: “Mama, nu ben ik echt de grote zus he, want Sebastian slaapt al en ik kijk nog tv!” Die schat!!!
Maar toen was het om 19.45 uur toch ook echt tijd voor haar. Na nog even gezellig met z’n drietjes op haar bed te hebben gekletst en het gebedje te hebben gezongen, deed ook zij haar ogen dicht.

En zo zijn we ondertussen op het punt aangekomen van nu. Voordat Berto Aafke weer gaat verlaten, drinken we nog even samen een kopje koffie/thee (is er misschien wéér een interessante wedstrijd op tv?? Even voor de helderheid; in het appartement doet de tv het niet…).
Nee zonder gekheid, Aafke vindt dit geen probleem. Het gaat slechts om 2 avonden. Plus volgende week….;-)

Morgenmiddag komt de psycholoog weer langs en daarna hebben we nog een afspraak met de professionele moeder. ’s Ochtends zullen we waarschijnlijk ons dagelijkse uitstapje weer maken.
Ja ja, naar niks minder leuks dan naar de Tesco (supermarkt)!!