Een hele dag samen

Voordat we weer een verslag doen van vandaag (zaterdag 14 april), willen we jullie eerst allemaal heel erg bedanken voor al jullie reacties op de site, de smsjes en de telefoontjes!
Erg hartverwarmend allemaal. Het doet ons erg goed dat zo ontzettend veel mensen met ons meeleven!

En dan over vandaag….
Vandaag hebben we de draad van gisteren weer opgepakt. Om 9.30 uur zijn we samen met onze tolk en de psycholoog in de auto gestapt om Sebastian op te halen. En ja hoor; op afstand zagen we onze trots al in zijn wandelwagen zitten. Wachtend op zijn kersverse papa, mama en zus (dat hij wachtend was vullen we eerlijk gezegd zelf in;-) Na hem in zijn autostoeltje te hebben gezet, kwamen we er al snel achter dat Sebastian autorijden helemaal niet gewend is. Hij keek wat angstig uit zijn oogjes en je kon zien en merken dat hij niet wist wat er ging gebeuren. Aafke is naast hem gaan zitten om hem wat gerust te stellen. Dit lukte gelukkig aardig.
Aangekomen in ons appartement zag je gelijk een blik van herkenning in zijn gezicht: ‘Aha, dit ken ik. Hier was het gisteren helemaal zo gek nog niet;-)’ We zijn met z’n viertjes op de grond gaan zitten en hebben de hele morgen met elkaar gespeeld. Met natuurlijk tussendoor wat drinken, wat rozijntjes, een schone luier enzovoort. Alles wat van Berto of Aafke bij Sebastian schijnt aan te slaan probeert Merte ook bij Sebastian uit. De ene keer lukt dat beter dan de andere keer… Met af en toe enige teleurstelling hierover bij Merte…. Maar gelukkig zijn wij er dan ook voor haar om wat dingen aan haar uit te leggen, haar gerust te stellen of wat tips te geven. We beseffen dat het ook voor Merte heel erg wennen is om ineens een broertje te hebben die ook best goed weet wat en wanneer en van wie hij iets wel/niet wil.

Tegen het einde van de morgen heeft Sebastian zelf zijn boterham gegeten. Hij is een goede eter en lust vrijwel alles. Dit hebben we gehoord en ook al zelf gemerkt. Best handig;-) Vervolgens hebben we hem voor het eerst in zijn bedje (lees campingbedje) gelegd om te gaan slapen. Tja, wat overkwam hem dan nu weer? Een vreemde kamer, een vreemd bed, een vreemde trappelzak, en als je eerlijk bent; ook nog eens vreemde mensen die je naar bed brengen. Dit was dan ook de eerste keer dat we twee traantjes van hem hebben gezien. Toen brak ons hart wel een beetje hoor, want we konden ons zijn verdriet heel goed voorstellen…. Berto en Merte zijn de kamer uitgegaan en Aafke is zachtjes wat liedjes voor Sebastian gaan zingen en aaide ondertussen zachtjes over zijn hoofdje. Bij Merte werkte dit ook altijd heel goed, dus het was het proberen waard bij Sebastian! Vervolgens is Aafke stapje voor stapje naar de kamerdeur geschreden en is ze heel langzaam uit de kamer weggegaan. En het resultaat was….(roffel, roffel): een Sebastian die is gaan slapen! Yes, ook bij hem werkt deze methode dus;-) En wel voor 2,5 uur, want toen pas is Sebastian wakker geworden. In alle rust, niet huilend en gelukkig ontspannen. De rest van de middag hebben we weer spelend en beschouwend doorgebracht. Ook zijn we nog buiten een stukje wezen lopen. Frisse lucht konden we wel een keer gebruiken…

En toen was de dag alweer voorbij. Na Sebastian een dikke knuffel te hebben gegeven, heeft zijn professionele moeder (zo wordt de mevrouw genoemd waar Sebastian nu nog woont) hem van ons overgenomen. Wat zal er toch allemaal, na opnieuw een dag met ons, in zijn koppie rond gaan???
In die van ons dat we moe, maar absoluut weer voldaan op de dag terugkijken!
Een dag die morgen voor herhaling vatbaar is; om 9.30 uur zien we Sebastian weer!!
En wie weet heel, heel, heel gauw wel voor altijd….

P.s.: voor degenen die dat leuk vinden, hebben we bij het verslag van 13 april nog wat extra foto’s geplaatst.